elektronami walencyjnymi
Encyklopedia PWN
przejście elektronów w ciele stałym z pasma walencyjnego do pasma przewodnictwa, wywołane absorpcją promieniowania świetlnego;
zwiększenie się przewodnictwa elektrycznego półprzewodników i dielektryków zachodzące pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego (z zakresu optycznego);
fiz. model stosowany w niektórych metodach opisu właściwości elektronowych ciał stałych, głównie metali;
metale
substancje odznaczające się dobrym przewodnictwem elektrycznym i cieplnym, charakterystycznym połyskiem, dużą wytrzymałością mechaniczną oraz plastycznością.
[łac. metallum < gr. métallon ‘kopalnia’, ‘kruszec’],
faza stała (zwykle dwu- lub trójskładnikowa), składająca się albo wyłącznie z pierwiastków metalicznych, albo z pierwiastków metalicznych i niemetalicznych, mająca właściwości pośrednie między właściwościami roztworu stałego i typowego związku chem. o wiązaniach jonowych lub kowalencyjnych.
